Ιστορικά ενδιαφέροντα

Ιστορικά ενδιαφέροντα για διάφορα σημεία της Καβάλας αλλά και της ευρύτερης περιοχής.

ΤΟ ΞΕΡΟΝΗΣΙ, ..ΦΙΔΟΝΗΣΙ,.. ΦΕΔΟΝΗΣΙ

Στους χάρτες της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του Στρατού στον όρμο της Ν. Ηρακλείτσας συναντάμε την νήσο «Ξερονήσι» το γνωστό σε εμάς ως «Φιδονήσι» αλλά και «Φεδονήσι». Το νησί έχει έκταση 130 περίπου στρέμματα, τα 30 από αυτά αποτελούν τη βραχώδη περιβάλλουσα ακτή και ένα βραχώδης άγονο τμήμα στη νότια πλευρά. Τα υπόλοιπα 100 στρέμματα έχουν αυτοφυή βλάστηση (κουμαριές αγριελιές κ.α.). Ένα τμήμα περίπου 30 στρεμμάτων είχε εκχερσωθεί παλαιότερα και είχε μερικώς καλλιεργηθεί.

Το υψόμετρο στο νησί φθάνει τα 86 μ. Τα πετρώματα είναι ασβεστολιθικά και γρανιτώδη. Το νησί ανήκει σήμερα σε τρεις ιδιώτες από την Καβάλα και την Αθήνα οι οποίοι το αγόρασαν το 1991 από την προηγούμενη ιδιοκτήτρια Β. Βερνέζη, η οποία το είχε αγοράσει από τους πρώτους ιδιοκτήτες του, που τον είχαν αποκτήσει με παραχωρητήριο από το Ελληνικό κράτος το 1936. (απόφαση υπ, αριθμ. 49116/4920/7-11-1936 οριστικού τίτλου της Γενικής Διοίκησης Θράκης (Διεύθυνση Δασών)).

Το νησί είχε παραχωρηθεί στους αρχικούς ιδιοκτήτες του με σκοπό την δενδροκομική καλλιέργεια ελαιοδένδρων και οπωροφόρων. Το 1992 εκπονήθηκε και σχέδιο για την τουριστική αξιοποίηση του νησιού με σκοπό την δημιουργία καταλυμάτων και υποδομών διαβίωσης.

Η ΚΑΛΑΜΙΤΣΑ

Αναμνήσεις από την πανέμορφη ακτή και περιοχή της Καλαμίτσας, το θέρετρο των συμπολιτών μας ακόμα και πριν από τον πόλεμο. Στην Καλαμίτσα ένα από τα πιο γνωστά κέντρα ήταν ο «Πλάτων», μετά ήταν ο «Τζώνης» που είχε εγκαταστάσεις στην παραλία με τέντες για το καλοκαίρι. Το κέντρο «Βασίλης» ήταν δεξιά, δίπλα στον Τζώνη, και ήταν πιο κοσμικός μαζεύοντας περισσότερο κόσμο. Στο τέλος της ακτής στον δρόμο προς τον Μπάτη, ήταν η ταβέρνα τα «Δενδράκια». Στην δεκαετία του 1970 από τον ΕΟΤ έγιναν οι εγκαταστάσεις που άλλαξαν όλη την εικόνα της περιοχής.

ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Τα έργα του κόμβου Φαλήρου ήταν αποτέλεσμα έντονων διεκδικήσεων αλλά και θυελλωδών συνεδριάσεων στο Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960. Δήμαρχος ήταν την εποχή εκείνη ο Δημήτριος Μούτσιος. Εκατοντάδες Καβαλιώτες δούλεψαν, για πάνω από δυο χρόνια, στα έργα εκείνα που χρηματοδοτούνταν από ειδικό ταμείο απασχόλησης στην Αθήνα που είχε δημιουργηθεί για την καταπολέμηση της μεγάλης ανεργίας που υπήρχε και τότε.

Στο Δημοτικό Συμβούλιο είχε συζητηθεί και το γκρέμισμα ή όχι του Δημοτικού κτιρίου που στέγαζε το Δημοτικό Μουσείο. Παρά την διάσταση απόψεων, το Συμβούλιο ψήφησε την κατεδάφιση ώστε να γίνει το έργο, που άλλαζε ριζικά την εικόνα της περιοχής και διευκόλυνε την κίνηση των οχημάτων.

Ο ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ

Από δημοσιεύματα του τοπικού τύπου την 18η Δεκεμβρίου 1956, μαθαίνουμε ότι ..«Δια της υπ. Αριθμ. 246/ 8-10-1956 απόφασης του προέδρου πρωτοδικών Καβάλας.. Αλετρά η αγωγή της Δ. Α. Π. (ήταν η Υπηρεσία Διαχείρισης Ανταλλάξιμης Περιουσίας) εναντίον του Δήμου Καβάλας (ζητούσε - η ΔΑΠ - 118.500 δρχ από τον Δήμο Καβάλας) έγινε δεκτή για το ποσό των 3000 δραχμών. Η αγωγή αφορούσε το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Δημοτικού Κήπου. Αποτέλεσμα να παραχωρηθεί η έκταση αυτή εκ μέρους της Δ. Α. Π. στον Δήμο - υπεγράφη και η σχετική συμβολαιογραφική πράξη - για τον Δημοτικό Κήπο.

Στον χώρο αυτό βρίσκονταν το Ηρώο. Πρόκειται για το Ηρώο που βρίσκεται σήμερα στις Καμάρες. Βρέθηκε εκεί μετά την δημιουργία νέου Ηρώου στην αρχική θέση που ήταν, δηλαδή στον Δημοτικό κήπο. Το μαρμάρινο λιοντάρι κατασκευάστηκε το 1923 στη μνήμη των Καβαλιωτών που χάθηκαν στους απελευθερωτικούς αγώνες από το 1912-1922.

Ο Δήμος Καβάλας επί Δημαρχίας Δημήτρη Μοσχοπουλίδη το 1924 θέλησε να τιμήσει με το λιοντάρι αυτό τους αγώνες των πολιτών της πόλης. Είναι μαρμάρινο και μαζί με το βάθρο έχει συνολικά ύψους 3 μέτρα. Στις πλευρές του αναγράφονται τα ονόματα των ηρώων Βασιλειάδης Ζαχαρίας, Θεοδωρίδης Γεώργιος, Ιορδάνου Γεώργιος, Κραντωνέλλης Ελευθέριος, Μαρκατζής Γεώργιος, Ξυδάς Βασίλειος, Ολύμπιος Αριστοτέλης, Ράπτης Γεώργιος, Ρήγας Παρίσης, Ταβανιώτης Δημήτριος, Ταντόγλου Μάνθος, Τζήμας Νικόλαος, Τριανταφύλλου Τριαντάφυλλος, Τριγκόπουλος Νικόλαος, Τσάτρας Κωνσταντίνος.

Το 1971 η τότε δημοτική αρχή με δήμαρχο τον Ευάγγελο Ευαγγελίου αποφάσισε να διαμορφώσει διαφορετικά τον Δημοτικό κήπο και να δημιουργήσει νέο μνημείο πεσόντων αλλά και άλλο άγαλμα (η φτερωτή Νίκη). Το Λιοντάρι μεταφέρθηκε στις Καμάρες, όπου και εκεί ο χώρος διαμορφώθηκε, έκτοτε παραμένει εκεί.